Achter de duizelingwekkende cijfers van deze hongercrisis zitten echte mensen. Mensen met verhalen, aspiraties en een wil om vooruit te komen, maar door deze crisis lukt hen dat niet. Dat is vooral het geval voor kinderen en meisjes in het bijzonder. Het zijn hun verhalen die je hier zult ontdekken. In hun eigen woorden delen ze met ons hun dagelijks leven en hoe de hongercrisis hun leven beïnvloedt en vooral hoe we hen kunnen helpen een betere toekomst tegemoet te gaan.
“Nadat mijn ouders waren overleden, moest ik stoppen met school om mijn gezin te voeden.”
Beti was 15 jaar oud toen de hongercrisis haar droom om verpleegster te worden aan diggelen sloeg. Ze woonde met haar familie in een kustdorpje in Mozambique. Toen haar ouders stierven als gevolg van het gewapende conflict in de regio, moest ze vluchten. Terwijl haar moeder het land bewerkte dat door de droogte dor was geworden en de geringe oogst verkocht om het huishouden te ondersteunen, werden ze beroofd en vermoord.
Als oudste van 7 broers en zussen moest Beti haar school verlaten om de rol van gezinshoofd op zich te nemen en nam ze de zware beslissing om zich bij haar grootmoeder te voegen in een vluchtelingenkamp iets verderop. De gevolgen van gewapende conflicten en droogte in de regio hebben honderdduizenden vluchtelingen in de regio gecreëerd, van wie velen voornamelijk afhankelijk zijn van internationale voedselhulp. Dit is ook het geval voor Beti en haar familie.
"Ik eet twee keer per dag aan het begin van de maand, maar als de portie voedsel afneemt, eet ik maar één keer zodat de jongsten voldoende eten hebben en naar school kunnen gaan."
Julieta, haar grootmoeder, legt uit: "Als meisje voelt Beti zich niet veilig om alleen voedsel aan onze buren te vragen." De risico's van gendergerelateerd geweld zijn namelijk groter in situaties als deze. Er is een vrouwelijke solidariteit, maar die is beperkt door de beschikbare middelen.
Het andere belangrijke gevolg is dat Beti niet meer naar school gaat. "De dichtstbijzijnde school die het ligt op 15 km verderop," zegt Julieta, "Ik kan het me niet veroorloven om haar naar school te sturen, anders zou ik alleen zijn om voor het huis, het eten en de kinderen te zorgen, daar ben ik te oud voor."
Beti beschrijft haar typische dag: "Als ik wakker word, ruim ik op, bereid ik eten voor waar mogelijk en zorg ik ervoor dat mijn grootmoeder in orde is. 's Middags speel ik met de andere meisjes wanneer zij klaar zijn met school. Als we regelmatig eten hadden, kon ik de reis naar school betalen."
"Ik zie dat ze het moeilijk heeft met het feit dat ze niet naar school kan en ik zou graag zien dat deze situatie verandert", zegt Julieta.
Net als Beti hebben de miljoenen kinderen die getroffen zijn door de voedselcrisis een naam en een gezicht, het zijn geen statistieken! Beti droomt ervan om terug te keren naar school en om haar droom waar te maken en verpleegster te worden. Met jouw hulp kunnen Beti, en meisjes zoals zij, toegang krijgen tot voedsel en weer naar school kunnen gaan.
.png "MicrosoftTeams-image (10)")